Waar censuur vroeger het speeltje was van dictators als Stalin, Mao, Hitler, Honecker en Ceauşescu, wordt censuur meer en meer het beknechtingsinstrument van het ‘vrije’ westen en big corporate company’s.
Van Duitsland – of all places – tot Spanje, van Nederland tot Italië, van de WHO tot het WEF, van de Europese Unie tot nationale parlementen en van Facebook tot Twitter, iedereen bedient zich in meer of mindere mate van het tot zwijgen brengen van het vrije woord, en dit ook nog – hoe ironisch – onder de noemer van de bescherming van onze ‘vrije democratie.’
Nergens is de degeneratie van vrijheid zichtbaarder dan door de mate van censuur die massaal wordt toegepast, en als er ooit sprake mag zijn van de hoogtijdagen van het verbod op de waarheid, dan is de huidige tijd met vlag en wimpel olympisch kampioen, zonder noemenswaardige tegenstand van welke erkende dictatuur dan ook.
Censuur is meestal niet enkel zichtbaar in de mate waarop dit wordt toegepast, maar vaak nog meer in de mate waarin dit wordt ontkent, en boy ooh boy zijn het daarin geen ware meesters gebleken met wazige formuleringen die zelfs Hugochenko te machtig zijn.
De manier waarop nu grootschalig censuur wordt toegepast, of je nu een ‘wappie’ bent of een – voorheen – gerespecteerd medisch specialist, is ongekend in de menselijke geschiedenis, maar wel een teken dat de gehele beerput zo langzamerhand dreigt over te lopen en niet meer ‘afwasbaar’ is van het zo keurig opgebouwde imago van de mondiale ‘elite.’
Europa, dat vaak de mond vol heeft van de misstanden in andermans huis, blijkt een waardig opvolger van dat inktzwarte Duitse regime waar elk tegengeluid ook met geweld de kop ingedrukt werd, en dat men daarbij niet schuwt om in het ‘fatsoenlijke’ Europa het dictatoriale instrument overheidsgeweld ter hand te nemen is pijnlijk zichtbaar geworden de afgelopen paar jaar.
Michel Mulder
