En wederom kwam er een onverwachts morsdood konijn uit de hoge hoed van Femke Valsema om honderden, zoniet duizenden vrije burgers, hun grondwettelijk recht op vrijheid te ontnemen…… artikel 184 uit het wetboek van strafrecht.
Artikel 184
1. Hij die opzettelijk niet voldoet aan een bevel of een vordering, krachtens wettelijk voorschrift gedaan door een ambtenaar met de uitoefening van enig toezicht belast of door een ambtenaar belast met of bevoegd verklaard tot het opsporen of onderzoeken van strafbare feiten, alsmede hij die opzettelijk enige handeling, door een van die ambtenaren ondernomen ter uitvoering van enig wettelijk voorschrift, belet, belemmert of verijdelt, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste drie maanden of geldboete van de tweede categorie.
Het is met het treiterbeleid hetzelfde gesteld als met het coronabeleid, het avondklokbeleid en het gehele regeringsbeleid, we pleuren er iedere week maar een ander wetsartikel tegenaan om hopelijk een juridische basis te creëren voor ons onrechtmatig ingrijpen.
Dit iene miene mutte ‘beleid’ begint steeds lachwekkender vormen aan te nemen, en ik vrees dat Grappighaus naast auteur van de weerloze samenleving, rafels aan de rechtsstaat, terug de polder in en de pelgrimstocht naar het daadkrachtbeginsel eerdaags ook bekend staat als schrijver van: hoe schrijf ik wat inlegvelletjes voor het wetboek van strafrecht, zodat ik het volk de touwtering kan blijven slaan.
Kijk artikel 184 is natuurlijk een strakke plasser artikel voor elke wannabe dictator, het is net vaag genoeg om niet ter discussie gesteld te worden, maar geeft toch genoeg handvatten om zo goed als iedere burger achterin een blauw ME-busje te flikkeren.
Alleen is er toch sprake van een kleine, doch juridisch zéér interessante, kink in de kabel – lees: denkwijze van Valsema en Grappighaus – omdat de duizenden Nederlanders die wekelijks op plaatsen als het Museumplein en het Malieveld staan, daar juist staan omdat zij in de basis het gezag van de Valsema’s, Grappighausen en Ruttes van deze wereld niet meer erkennen.
Er is dus overduidelijk sprake van een patstelling waarin een dictatoriale overheid het recht van gezag, met alle geweld aan haar kant wil houden, en veelal vreedzame burgers dit recht op gezag betwisten.
Is gezag een recht dat opeisbaar is ter beknechting van een heel land, of hoort gezag een breed gedragen acceptatie te vertegenwoordigen ter bescherming van het kwetsbare individu?
Onze overheid knuppelt, onder het mom van jullie hebben ons zelf op deze troon geplaatst, hele pleinen vol vreedzame burgers leeg maar vraagt zich hierbij niet één keer af: knuppelen wij eigenlijk niet onszelf neer, want zonder die ‘knuppelobjecten’ hadden wij in wezen niet bestaan.
Het blijft een Machiavelli kaartspel deze ‘amoureuze liefdesdans’ tussen kat en muis, want wie is nu eigenlijk de kat en wie de muis?
Michel Mulder
