Hallo mede strijders, lezers, en andere lieve luitjes
Met een fles Watermeloen rose die ijs en ijskoud is zit ik hier aan jullie te vertellen hoe de wereld momenteel in elkaar steekt. Maak je geen zorgen, ik kan de toetsen nog vinden. De fles is namelijk nog niet leeg.
Een van de dingen die nog mogen, een flesje rose opentrekken in je eigen huiskamer. IK kan eerlijk gezegd ook niet anders want mijn dochter van negen lurkt de fles cola leeg aan haar mond. Het is vrijdag dus de flessen worden aan alle kanten open getrokken.
Ondertussen probeer ik me te ontspannen na een week vol barre nieuwsfeiten op het Burger Front. Ik doe het werk graag. Ik doe het zo graag. Ik heb het idee dat ik met iets heel belangrijks bezig ben. Ik schrijf en ik zoek verhalen die me raken voor het Front. Zelf heb ik laatst nog een gedicht geschreven. Ik hou nu eenmaal van schrijven. Maar schrijven over iets belangrijks over zoiets als de ik weet niet hoe het heet crisis vind ik helemaal vet. Ik weiger het coronacrisis te noemen want dat is het niet. Later werd het de vijf voor 12 crisis maar daar zijn we naar mijn mening ook al voorbij. Geef deze crisis een naam mensen? Ik weet het niet meer. Ik weet alleen dat we flink tegengas moeten geven aan het beleid van de overheid. Hey dat rijmt.
Ik had in het begin voornamelijk moeite met mensen, (nog steeds overigens) die nog niet wakker zijn en de gang volgen van de overheid. In volle vertrouwen dat het wel goed gaat komen. Ik wil het niet voelen omdat ik zo niet ben en niet zo wil zijn maar ik betrap mezelf er best regelmatig op dat ik minachting voel voor deze mensen. Wat klinkt dat rot als ik dat opschrijf. Gatver. Dit komt omdat de meesten van hen niet wakker willen worden en stijf hun poot vasthouden aan wat hen verteld wordt door de Overheid. Ik weet het, het is lelijk van mij. Anderzijds voel ik intense medelijden en een bepaalde verantwoordelijkheid om ze wakker te schudden. Maar hoe doe je dat dan zonder ze voor het hoofd te stoten? Op de een of andere manier wil ik anderen ook weer niet kwetsen. Het is zo dubbel. Ik weet het vaak ook gewoon niet meer. Een wijs iemand vertelde me kort geleden dat ik niet verantwoordelijk ben voor heel Nederland. (Jeroen Sloendregt) Hij heeft gelijk.
Het uitschreeuwen op straat is ordinair, dat doe je niet maar mijn mond houden lijkt soms ook geen optie. Hoe maak je dan subtiel iemand wakker? Ik ben van het soort wat kennelijk snel ruzie maakt. Niet eens expres. Gewoon omdat ik zeg wat ik denk. Het lijkt er dus op dat ik niet subtiel kan zijn. Dus laat ik het maar als ik weer iemand met een mondkapje zie lopen. Ik probeer echt respect te houden, echt waar. Maar ik voel dat mijn ogen die persoon dan volgen met een indringende blik van is dat ding nodig? Soms zeg ik het ook, dat is niet goed voor je hoor hey! Soms kan ik echt minachtend kijken. Dat doe ik waarschijnlijk omdat ik zelf nooit zo,n houd je muil kapje op zal zetten. Never. Ik boycot het openbaar vervoer. Daarom kom ik nooit op demonstraties. Als er een in Rotterdam is kan ik er wel heen want dan kan ik er op mijn racefiets naar toe. Dat is niet zover uit Vlaardingen.
Maar een ding kan ik wel goed, en dat is schrijven. Ik zet me op mijn manier echt wel in om me te verzetten tegen het beleid van de Overheid. Ik merk tot mijn grote vreugde dat mensen in mijn kennissenkring op Facebook ook wakker beginnen te worden. Dat vind ik zo fijn. En echt ik hou van mensen. Ik hou van ze allemaal. Zelfs van de mensen die nog slapen. Ook al is mijn irritatie soms nog zo groot. Ik ben bereid voor hen te vechten. Op de eerste plaats voor mijn dochter Zelie. Ze is pas negen en wordt in November tien. Ik hoop echt dat we een knalfeest kunnen geven zonder anderhalve meter maatregelen. Dat verdient ze zo.
Ik geloof dat de fles leeg is. Hik!!!!
Een lieve warme groet van Elviera (BF vrijwilligster)
[zombify_post]
0 Comments